Przeczytałam dziś o zabawkach dla niepełnosprawnych dzieci. Że ktoś wpadł na pomysł, aby takie zabawki produkować. Uważam to za doskonały pomysł. Przeczytałam też, że rodzice mają rożne zdania na ten temat. Zwłaszcza rodzice zdrowych dzieci uważają to za stygmatyzację. To dziwne, bo my się wcale nie czujemy stygmatyzowani, wręcz przeciwnie, odczytujemy to jako jasny komunikat, że jesteśmy tacy jak inni. Dlaczego świat zabawek ma pokazywać idealną rzeczywistość ludzi pięknych i bogatych? A gdzie wózki inwalidzkie, aparaty słuchowe czy okulary? Każdy ma wybór. Naszym wyborem byłaby lalka z procesorem. Fajna taka lalka nieidealna. Super, ze ktoś pomyślał o nas. Raźniej mieć misia w okularach bo przecież skoro ja niedowidzę, to i miś może niedowidzieć. Czyż nie?

Swoją drogą to ciekawe, że niepełnosprawne zabawki mają pozytywny odbiór zwłaszcza wśród rodziców dzieci niepełnosprawnych. Zaś zdrowi mówią o tym, aby uczyć dzieci wrażliwości i tolerancji, a nie epatować brzydotą, bo żadne dziecko najzwyczajniej nie będzie chciało brzydkiej lalki bez ręki czy z zezem. No właśnie,  ale drodzy Rodzice, czy jednak takie twierdzenie samo w sobie nie jest zaprzeczeniem słowa tolerancja?

Źródło Makies

Dziś będzie o warzywach i owocach. Tym razem zajęliśmy się ćwiczeniami m.in  kategoryzacji, rozumienia ze słuchu, spontanicznej mowy i kreatywnego myślenia. Pracujemy także nad czytaniem globalnym. Tę umiejętność trenujemy już od jakiegoś czasu i muszę przyznać, że idzie nam coraz lepiej. Tym razem na nasze karty do ćwiczeń trafiliśmy zupełnie przez przypadek (dzięki Siostro!). I po raz kolejny przekonałam się, że moja strona i blog to strzał w 10! Dzięki niemu poznałam kolejną fantastyczną osobę. Trafiłam bowiem na blog Marii Trojanowicz-Kasprzak Czytanie globalne. Skarbnica wiedzy i umiejętności, co dla mnie jest absolutnie najważniejsze. Przy okazji poznałam samą Blogerkę i mam wrażenie, że  "nadajemy na tych samych falach", okazuje się bowiem, że to nie tylko autorytet w swojej dziedzinie, ale przede wszystkim cudowna i ciepła osoba.  Podyskutowałyśmy więc i wymieniły się doświadczeniami planując dalszą współpracę. I znów wiatr w żagle :) Na dobry początek naszej znajomości otrzymałam taki oto graf przedstawiający piramidę rozwoju mowy. Doskonała lektura - szczerze polecam!

Nasze domowe zajęcia zaczęliśmy od kategoryzacji. Jako pierwsze ćwiczenie wprowadziliśmy dość łatwą kategoryzację, czyli podział ze względu na kolor. Antek dzielił warzywa po lewej stronie układając zielone, po prawej pomarańczowe. Zawsze zaczynamy od łatwych ćwiczeń, widzę bowiem po Antku, że kiedy dobrze mu idzie, nie ma mowy o zniechęceniu. Jako drugą wprowadziliśmy kategoryzację tematyczną w tym wypadku mowa o sekundarnej kategorii tematycznej, czyli podziale na owoce i warzywa. Przed Antkiem leżały pomieszane obrazki owoców i warzyw. Ustawiłam przed nim dwa pojemniki po kartach. Najpierw do jednego i drugiego sama wkładałam po jednym obrazku nazywając go: tu jest pomidor, do drugiego: a tu jest jabłko. Zadaniem Antka było posegregowanie kart tak, aby podzielić je na owoce i warzywa. Pamiętajcie, by nazwać  te kategorie dopiero po wykonaniu zadania!

Kolejne ćwiczenie jest naszym ulubionym. To rysowanie warzyw i owoców. Trudność polega na tym, że inny kolor ma np. gruszka narysowana przez nas, a inny ta na obrazku. Niemniej uwielbiamy rysować dlatego jest to jedno z naszych ulubionych ćwiczeń.

Kolejno przeszliśmy do rozumienia ze słuchu. Rozkładam przed Antkiem 6 obrazków. Zadanie wykonujemy naprzemiennie tzn. Antek zaczyna nazywając jakieś warzywo, ja je pokazuję i chowam do pojemniczka, następnie ja nazywam, a Antoś pokazuje i chowa. Tutaj znów dzielimy obrazki na dwie grupy: warzywa i owoce.

Kosztujemy! Kto by tego nie lubił? To oczywiście nasza ulubiona część zajęć!  Do każdego owoca dopasowujemy jego "żywy"odpowiednik.Antek od samego początku uwielbiał zarówno warzywa, jak  i owoce. Jedynym czego nie znosi są brokuły. No cóż. Szczerze mówiąc ja też ich nie lubię :)

Dziś głównym bohaterem bloga będzie mój trzeci ukochany syn - siostrzeniec Kubuś. Oczywiście fakt, że go uwielbiam, nie ma tu najmniejszego znaczenia. No dobra trochę ma :) Za zgodą mojej Siostry Kasi udostępniam Wam film z osiągnięciami Kuby. Kuba ma zaledwie 21 miesięcy, czyli niespełna 2 latka. Jak zobaczycie na filmie rozpoznaje warzywa i owoce (nie tylko te podstawowe). Chciałabym abyście zwrócili szczególną uwagę na jego proces myślowy. Chwile, kiedy wyraźnie widać, że się zastanawia. Powtarzam ma zaledwie 21 miesięcy! Co jakiś czas ulega rozkojarzeniom, co jest naturalne absolutnie w tym wieku, jednak sam proces skupienia się na dobrej odpowiedzi wymaga od niego bardzo dużego wysiłku. 

Oto jak uczymy dziecko... MYŚLEĆ.

 Także tutaj wielokrotnie pisałam o tym, że ćwiczenia które wykonujemy z Antkiem, są w dużej mierze ćwiczeniami ogólnorozwojowymi, wpływają więc na sposób postrzegania świata, rozumienie go i poznawanie. W dalszej mierze ułatwiają proces nauki czytania i pisania, a także liczenia. Niby nic... a jednak. Tym wpisem pragnę przekonać Was, że to co robimy ma głębszy sens i naprawdę ułatwia proces nauki w szkole - dotyczy to także dzieci bez "dysfunkcji", a właściwie przede wszystkim ich. Bo przecież my, Mamy dzieci, które np. nie słyszą, wiemy, że rehabilitacja w domu jest kontynuacją pracy ze specjalistą. Wiemy o tym, że proces "mówienia" w domu z dzieckiem stanowi o jego przyszłości. I nie ma przeproś. Jest mus i już. Czy jednak Mamy dzieci zdrowych maja taki prymat?

 Przy okazji nauki mówienia, ćwiczeń prawidłowej artykulacji oraz innych logopedycznych zajęć, robimy coś niezwykłego. Ćwiczymy mózg dziecka. Tak, aby w przyszłości mogło łatwo i szybko zapamiętywać informacje, tak aby nie miało problemów z dysgrafią, dysortografią i dyskalkulią. Zapytacie "i po co, zamiast beztrosko bawić się z dzieckiem, mam je tak męczyć?" Po pierwsze dziecko na wczesnym etapie rozwoju, ćwicząc z mamą (bądź tatą, ale takich przypadków nie znam) świetnie się bawi. Buduje relację. Uczy się komunikowania, mimiki, gestów. Po drugie mózg dziecka nie zna słowa nauka, więc to co robisz odbiera jako świetną zabawę.

Uwaga! Istnieje realne zagrożenie (wiem z własnego przykładu), że dziecko szybko przyzwyczaja się do tego typu spędzania czasu i potrafi wyciągnąć karty do nauki np. w poczekalni u lekarza, chcąc spożytkować marnowany tam czas :)

Zostawiam więc Was sam na sam z Kubą. Zobaczcie, jakie efekty przynoszą nasze ćwiczenia.

Pozdrawiamy!

PS. Dziś Antek wypowiedział swoje pierwsze zdanie: Mamo! Wszyscy mają telefony, tylko ja nie mam! Ech... pękam z dumy, chociaż wolałabym, aby pierwsze zdanie dotyczyło książek. No, ale dobra. Nie czepiam się ;)