Długo zastanawialiśmy się, gdzie w tym roku wyruszyć na urlop. Chłopcy już przecież są duzi mają 10 i 5 lat, pora więc odważyć się na jakiś dalszy wypad. Myśleliśmy o Chorwacji, Bułgarii czy Grecji w końcu los zarządził za nas i wykupiliśmy wycieczkę do Turcji. Oczywiście, natychmiast w mojej głowie pojawiły się wątpliwości: czy na pewno lot samolotem to najlepszy wybór? Jak Antek zniesie lot? Wreszcie, jak przejdziemy bramki na lotniskach? No mówi się, że strach ma wielkie oczy. Ma. Im bliżej wyjazdu tym przerażenie było większe. Oczywiście niepotrzebnie. Kontrola na lotnisku Chopina przeszła bezproblemowo. Nawet nie musieliśmy zdejmować procesora i Antoś mógł w nim przejść przez bramki. Sam lot wyglądał absolutnie zachwycająco. Antek nie mógł oderwać się od okna. Interesowało go absolutnie wszystko. Przez cały lot miał normalnie włączony procesor. Na lotnisku w Antalya było podobnie. Zresztą kulturowo Turkowie uwielbiają dzieci. darzą je absolutną atencją. Więc wszędzie gdzie tylko się pojawiliśmy Antka brano na kolana, głaskano po głowie i dawano mu małe gifty. Po kilku godzinach zrozumieliśmy, że Oni tak po prostu mają :) Sam hotel był wspaniały. Czuliśmy się w nim niezwykle komfortowo. Kompleks basenów, zjeżdżalni ogromna restauracja i snack bary, piękna promenada i cudowna plaża z cieplutkim morzem. Pojechaliśmy w dość dużym składzie (moja siostra z narzeczonym, Mama, brat męża z żoną) Tak więc Antoś oprócz nas miał dwie ciocie, dwóch wujków i Babcię. Czego chcieć więcej? I tu muszę napisać. Dziękuję Wam Kochani za te wakacje. Były naprawdę cudowne.
Nie spędziliśmy jednak całego urlopu na plaży i basenie. Skoro już postanowiliśmy odwiedzić Turcję przy tak zwanej okazji (dzięki Młodym, którzy nas wyciągnęli) pojechaliśmy do Side obejrzeć jedno z miejsc Wojny Trojańskiej, zobaczyliśmy także ruiny świątyni Apolla i Dionizosa. Prawdziwe perełki.
Mieliśmy okazję także wraz z przewodnikiem zobaczyć Meczet, potargować się na prawdziwym tureckim bazarze i wreszcie z bliska i na żywo obejrzeć jedno z najcudowniejszych miejsc na ziemi Zielony Kanion. Tu musiałyby nastąpić hymny zachwytu, daruję, napiszę może jedynie, że jest to miejsce, które trzeba zobaczyć na własne oczy.
Klimat wyraźnie nam służył. Temperatura nie spadała poniżej 36 stopni, zaś wilgotność powietrza nie była uciążliwa. Na wszelki wypadek jednak w nocy procek lądował w osuszaczu. Podsumowując, problemów z procesorem i implantem nie zanotowaliśmy żadnych. Okazało się, że te wakacje miały dla nas także wartość terapeutyczną. Przekroczyliśmy kolejną z naszych obaw, lot samolotem. Teraz już wiemy, że świat stoi dla nas otworem :) Pora więc zacząć planować wakacje 2019 :) Zdradzę Wam, że już pomysł jest :)
A oto kilka zdjęć z naszej wyprawy:

Do napisania tego postu skłoniła mnie pewna sytuacja. W naszej małej społeczności jest rodzina, która walczy o zdrowie i życie swojej ciężko chorej córeczki. Rodzice są niezwykli. Zdeterminowani. Mam wrażenie, że poruszą niebo i ziemię, aby Jej pomóc. I chwała im. Dla mnie bohaterstwo. Ale wydaje się, że nie dla wszystkich. Rodzice zbierają pieniądze na operację, w pomoc włączyło się naprawdę wiele osób, organizowane są kiermasze, koncerty itd. A ja słyszę... - Kasę na dziecko zbierają, a remont w domu robią... ciekawe za czyje...

Moja reakcja na taką opinię mogła być jedna. Jadowicie wyjaśniłam, że rodzice dzieci z niepełnosprawnością maja prawo normalnie żyć, cieszyć się, śmiać robić remonty itd. Ale czy dotarło? Nie sądzę... 

Zastanawiałam się kiedyś, co zrobić, aby niepełnosprawność naszych dzieci przestała wzbudzać chorą ciekawość. Jak oswoić ludzi z czymś takim? I tu sprawa rozwiązała się sama. Pojawiła się mama Mai (dziewczynki z Zespołem Downa) mówiąca wprost o niepełnosprawności swojej córeczki, pojawiła się mama Gabrysi, jesteśmy my. JESTEŚMY. Żyjemy. Nie wstydzimy się!

Wiem z doświadczenia, że rodzic wychowujący dziecko z niepełnosprawnością bądź dysfunkcją, wie o jego chorobie dużo więcej niż niejeden pedagog bądź psycholog. Ostatnio usłyszałam od koleżanki studiującej oligofrenopedagogikę:

 - Co ja Ci będę tłumaczyć skoro Ty wiesz trzy razy więcej niż ja?

I tu się zgodzę. W pewnym momencie niepełnosprawność Antka zaczęła determinować nasze życie. Podporządkowaliśmy jej plan dnia, tygodnia, często godziny pracy (bo rehabilitacja), urlopy (jeździmy na turnusy rehabilitacyjne), czas wolny (rehabilitacja w domu). Cały czas pracujemy nad tym, aby w naszym społeczeństwie (my żyjemy w małej społeczności wiejskiej) niepełnosprawność przestała być tabu. To już nie te czasy, że dziecko z dysfunkcjami chowa się w szafie, tak aby nikt go nie zobaczył. Wielokrotnie, uwierzcie mi, nawet wśród bliskich osób, widziałam dezaprobatę, gdy głośno mówiłam o niepełnosprawności Antka. O takich rzeczach ciężko mówić, a źle pojęta troska nakazuje schować je głęboko tak, aby nikt się nie dowiedział. Rozumiem rodziców, którzy boją się bolesnych pytań i wścibskich spojrzeń. Ale tego, niestety, nie da się uniknąć. Warto przyznać się przed samym sobą, że wychowanie dziecka z upośledzeniem umysłowym, mózgowym porażeniem dziecięcym, dziecka niewidomego, głuchego wreszcie autystycznego to strasznie trudne zadanie, wyczerpujące fizycznie, ale przede wszystkim psychicznie. Dziecko chore bądź z dysfunkcją oddziałuje na całą rodzinę, na jej sytuację społeczną i materialną.  

Ja osobiście spotykam się na ogół z dwoma rodzajami reakcji 1. (litościwo-wspołczująca) - Ojej, jakie biedne, chore dziecko, jaka szkoda taki ładny chłopczyk! I z czego to się wzięło? (Nie ukrywam, mam ochotę zabić takich ludzi) i reakcja 2. (bagatelizująca) - A widzę, że mówi to tak naprawdę nic mu nie jest...

My już z Antkiem (5 lat) jesteśmy dawno na etapie konstruktywnego przystosowania się. Opuścił nas ten emocjonalny paraliż, który powodował, że byliśmy wszyscy bliscy szaleństwa. Dość szybko dotarło do nas, że to nie "kara" lecz "szansa"dla Antka. Pojawił się u nas. Dlaczego? Czy my, właśnie my, mamy na tyle siły, aby otworzyć przed nim świat? By popatrzeć na to z innej perspektywy potrzebowaliśmy wiele czasu i włożyliśmy w to ogrom pracy. Daliśmy sobie na nowo prawo do pozytywnych emocji: dumy, radości i ogromnej satysfakcji z postępów w mowie, jakie robi Antek. Teraz, przynajmniej emocjonalnie, czujemy wielką ulgę. Tak, mamy dziecko niepełnosprawne. Tak, jesteśmy bardzo szczęśliwi.

Poranna kawa, w blasku sierpniowego słońca, zawsze poprawia mi humor :)

  

Te wakacje wystawiły nas na próbę cierpliwości i opanowania. Mamy jeden cel - wyjść z nich cało :) Po złamanej ręce u Antka pojawiło się rozbite kolano (groziło nam szycie rany) oraz kilka zadrapań okupionych płaczem (Antoś płacze tylko wtedy, gdy widzi krew). Zaczynam więc rozumieć mamy dla których rozpoczęcie roku szkolnego to ulga :) 

Powoli szykujemy się do naszego wakacyjnego wyjazdu, w tym roku zdecydowanie późno rozpoczynamy urlop bo dopiero 19 sierpnia, ale przynajmniej jest na co czekać. Cała nasza urlopowa paczka (a jest nas trochę bo 9 osób) już nie może się doczekać:)

Ale odpoczynek odpoczynkiem, a praca pracą. Cały lipiec ćwiczyliśmy pod okiem pani Edytki. Sierpień rozpoczęliśmy z naszą Madzią. Madzia przyjechała do nas na 1,5 godzinne zajęcia i wyznaczyła kierunek działań. Jak zwykle trzymamy się ściśle planu, bo osiągnęliśmy już bardzo dużo (głoski szumiące i piękne r) ale przed nam jeszcze ogrom pracy i wysiłku. Nieustając w bojach, nie bacząc na plastry, bandaże i gipsy :)- ćwiczymy.

A oto kolejna dawka ćwiczeń i podpowiedzi: 

Ćw. 1 

Ćwiczymy przyimki na, pod, i w. Przy okazji odmianę wyrazów. Na czym leży kapelusz? Kapelusz leży na szafie. Pilnujemy żeby Antek odpowiadał całym zdaniem.

Ćw. 3

Tym razem odpowiadamy na pytanie z kim stoi? Pierwszy rząd obrazków odpowiada ćwiczeniom fleksji czyli: z kim stoi? Z panem. Rząd drugi wprowadza liczbę mnogą i odmianę nieregularną np. Z kim stoi? Z panami. Trudne i wymagające skupienia ćwiczenie.

Ćw. 4.

Ćwiczymy percepcję wzrokową. 

Czytamy. Najpierw paradygmaty (pomieszane, wcześniej wprowadzone w odpowiedniej kolejności)