Ucho w ruch!

Nasza rehabilitacja domowa.

by Magda - 10/07/2019

Szkolenia i warsztaty dla Rodziców.

by Magda - 9/21/2019

Bardzo lubię sobotnie, jesienne poranki. Siadam sobie na tarasie z mocną kawą i planuję kolejny tydzień, wpis na blogu albo po prostu oddycham pełną piersią,ciesząc się chwilą. Choć to u mnie rzadkie. Cierpię bowiem, jestem pewna, na swoistego rodzaju nadaktywność zawodową i chwile nicnierobienia właściwie mi się nie zdarzają.

Pisałam ostatnio o przygotowywanym przeze mnie i dr Agnieszkę Masny szkoleniu dotyczącym wspomagania Rodzica w rozwoju dziecka. Mam już planowany harmonogram szkolenia i cieszę się niezwykle, że poprowadzę je w Mielcu. Szkolenie połączone z warsztatami, będzie dotyczyło przede wszystkim wsparcia, czyli metod pracy z dzieckiem. Nasi słuchacze zdobędą wiedzę na temat działań w zakresie wczesnej interwencji i wspomagania rozwoju, poznają metody diagnozowania i metody terapii stosowanych w pracy z małym dzieckiem, nabędą umiejętności w zakresie planowania zajęć dodatkowych, odczytywania emocji z nimi związanych, wreszcie dowiedzą się, jak wspomagać dziecko, tak aby umożliwić mu skuteczny rozwój.

Tematy moich szkoleń to przede wszystkim odpowiedź na pytania kierowane przez bloga, czy stronę internetową Ucho w ruch. Wynikają z rozmów z Rodzicami i dotyczą przede wszystkim kolejnych etapów rozwoju, buntu, poznawania świata, zakończenia kształtowania procesu mowy, wyboru zajęć dodatkowych, umożliwiających rozwój zainteresowań dziecka. Mam tez blok szkoleń dotyczących nastolatków i te, ku mojej radości, zaczynają cieszyć się coraz większą popularnością. Dotyczą one m.in współczesnych zagrożeń, cyberprzemocy, zaburzeń odżywiania, depresji, ale i języka komunikacji (między nastolatkiem, a Rodzicem).

Na każdym spotkaniu dużo miejsca poświęcam dyscyplinie. Zdrowej dyscyplinie. To bardzo trudne umieć zbudować granicę, której przekroczyć, pomimo bliskich i dobrych relacji, nie można. Wszyscy rodzice stają wobec trudnych sytuacji wychowawczych, niezależnie od wieku swoich pociech.Wielu z niech szuka sposobu radzenia sobie w chwilach, gdy właściwie wszystko zawodzi. Co zrobić, żeby nie grozić, nie straszyć nie manipulować? Warto zadać sobie pytanie, dlaczego dziecko zachowuje się w ten sposób? Bo PRZYCZYNA takich zachowań być musi. Pokazuję więc, jak dotrzeć do dziecka i z nim porozmawiać. Odpowiem także na pytanie, które z zachowań dzieci są niepokojące, a które są naturalnym etapem rozwoju. Pokażę, jak konstruktywnie spędzać czas z dzieckiem niezależnie od jego wieku :)

No i najważniejsze. Rodzic w byciu Rodzicem, nie może zapominać, że on jako człowiek kobieta, czy mężczyzna ma swoje potrzeby, zainteresowania w ogóle życie. Bycie zdrowym egoistą zawsze wychodzi dwóm stronom na dobre. Szczęśliwy Rodzic to szczęśliwe dziecko :)

Ps. Następny wpis poświęcę nastolatkom, to trudny, ale i wrażliwy temat...

Ps.2 Od razu odpowiadam, tak można tą drogą zapisywać się na kolejne szkolenie. Zapraszam!

Brak ~ komentarze

Wsparcie w procesie akceptacji niepełnosprawności/dysfunkcji u dziecka

by Magda - 9/04/2019

Jako matka Antka, ale przede wszystkim pedagog, uważam, że porównywanie dzieci to najgorsze, co można im zrobić. Zwłaszcza na etapie rozwojowym. Ja "wyłączyłam" porównywanie, kiedy Antoś poszedł do przedszkola. Natychmiast wpadłam bowiem w pułapkę, stawiania dziecku za wzór Zosi czy Marysi, które już mówią, śpiewają, recytują. Jakże ciężko przyszło wprowadzić w praktykę - teorię, którą świetnie znam. Po głowie kołatały mi się dręczące myśli... a co jeśli nie będzie mówił? a co będzie jeśli jego rozwój nie przebiega prawidłowo? Sprawdzałam, badałam, doświadczałam sama napędzając spiralę strachu. Okropność. Widząc więc mamy, które z przerażeniem mówią o diagnozie swoich dzieci, zawsze przypominam sobie siebie. To bardzo trudne. Rozumiem je jednak doskonale. Ktoś kto tego nie przeżył (z całym szacunkiem dla wszystkich terapeutów) nie jest w stanie zrozumieć czarnej dziury w jaką wpada rodzic. Dlatego wsparcie w procesie akceptacji niepełnosprawności dziecka jest tak ważne. Rodzic musi najpierw pogodzić się z sytuacją, zaakceptować ją,aby następnie móc zacząć działać.

Rodzaj i stopień niepełnosprawności może mieć wpływ na proces adaptacji rodzin do nowej sytuacji życiowej. Inny rodzaj problemów dotknie rodzinę dziecka z niepełnosprawnością fizyczną, inny rodzinę dziecka z niepełnosprawnością intelektualną i całościowymi zaburzeniami rozwoju, a jeszcze inny rodzinę dzieci z niepełnosprawnością sensoryczną. Jednakże w każdym z przypadków rodziny odczuwają przeciążenie i zagrożenie, czyli stres rodzicielski. Po raz pierwszy z tym określenie zetknęłam się już na moich studiach z pomocy psychologiczno-pedagogicznej.

Rodzina w konfrontacji z niepełnosprawnością dziecka przechodzi różne fazy przystosowania się do sytuacji i są to:

• Okres szoku - gdzie pojawia się, żal, rozpacz, lęk, poczucie krzywdy, bezradność, beznadziejność;

• Okres kryzysu emocjonalnego (inaczej depresji lub rozpaczy) – w tym okresie emocje nie są już tak burzliwe, jak poprzednio, ale wciąż dominuje poczucie osamotnienia, klęski życiowej, bezradności;

• Okres pozornego przystosowania się do nowej sytuacji – charakteryzuje się stosowaniem mechanizmów obronnych, jakimi są nieracjonalne sposoby przystosowania się do niepełnosprawności;

Okres konstruktywnego przystosowania się – całkowita, realna adaptacja do niepełnosprawności.

Stres, jakiego doświadczają rodzice, może bardzo negatywnie wpłynąć na relacje między członkami rodziny i nie dopuścić do osiągnięcia okresu konstruktywnego przystosowania się, co jest procesem najbardziej pożądanym z punktu widzenia zarówno dziecka z niepełnosprawnością, jak i pozostałych członków rodziny. Zatem nie do przecenienia w procesie adaptacji do niepełnosprawności w rodzinie jest rola wsparcia, wsparcia najlepiej osoby wykwalifikowanej.

Takie wsparcie na samym początku, wiem z doświadczenia, to przede wszystkim obranie kierunku działania. Kiedy rodzic wyraźnie usłyszy i wspólnie z osobą, która go wspiera zobaczy cel, przystępuje do działania.

Ta droga nigdy nie jest łatwa. Na początek szukamy:

właściwego miejsca dla dziecka w systemie służb opiekuńczych, edukacyjnych i rewalidacyjnych;
specjalistycznej pomoc nakierowanej na dziecko i samych rodziców (najczęściej psychoterapia)
wspólnoty, grupy dającej poczucie więzi, a także modelująca wzorce konstruktywnego radzenia sobie z nietypową sytuacją (grupy wsparcia, grupy na portalach społecznościowych).

Szczególnie ważną rolę we wspieraniu rodzin wychowujących dziecko z niepełnosprawnością spełniają profesjonaliści. Jednym z najważniejszych obszarów wsparcia jest edukacja. Mowa tu nie tylko o edukacji szkolnej. Podkreślam, że absolutnie bardzo ważne jest korzystanie z rehabilitacji i wsparcia dziecka w rozwoju w gabinetach do tego przeznaczonych. Miejsca te poprzez stymulowanie optymalnych możliwości rozwoju dziecka, jak również rozwijanie sfery pedagogicznej rodziców (określony instruktaż zachowań i sugestie odnośnie pracy z dzieckiem w warunkach domowych) dają dużą szansę na to, że dziecko będzie prawidłowo funkcjonowało w procesie rehabilitacji. Wspomniane oddziaływania nie odnoszą się jednak do wsparcia psychicznego rodziców. Tym zajmuje się psychoterapia, a jedną z jej form, jest uczestnictwo rodziców w zajęciach grup wsparcia.Wsparcie uczestników grupy może być pomocne w wychodzeniu z kryzysu psychicznego związanego z urodzeniem się dziecka z niepełnosprawnością.

Teraz powinnam zacytować B. Wright: „Rodzice zrobią ogromny krok naprzód, jeśli zrozumieją, że każda postawa z wyjątkiem akceptacji, przyczynia się do wzrostu upośledzenia dziecka i zwiększenia się ich własnych trudności”. Zatem to nic złego prosić o pomoc w tym jednym z najtrudniejszych momentów życia.

Tego typu zadaniom wychodzą na przeciw Gabinety Wsparcia Rozwoju Dziecka i Rodziców. Ja zajmuję się tym od niemal trzech lat. Mam już spore doświadczenie i wiem, że razem naprawdę jest łatwiej.

Moje wywody niech zakończy cytat J. Juul:

„Dobrze, że jestem na świecie. Mam tu swoje miejsce i jestem potrzebny. Mam własną drogę do przejścia, własną lekcję do nauczenia i własne zadanie do wykonania. Nie jestem ani lepszy, ani gorszy od innych i nie ma na świecie takiego samego, jak ja. Jestem niepowtarzalny. W tej chwili może niewiele wiem i umiem, ale cały czas się uczę i rozwijam. Robię to we własnym tempie i najlepiej jak potrafię.”

Brak ~ komentarze

Adaptacja w przedszkolu.

by Magda - 9/01/2019

Zbliża się nieubłaganie pierwszy dzień roku szkolnego. To czas wzmożonej pracy, zwłaszcza dla mnie. Wielu rodziców niepokoi się, jak ich dziecko zaadoptuje się w przedszkolu, czy w zerówce. Moim zdaniem, pomoc potrzebna jest raczej rozdygotanym mamom, nie dzieciom. No cóż... wcale się nie dziwię. Sama przeżywałam to bardzo, zwłaszcza, że starszy syn, gdy poszedł do przedszkola, płakał niemal przez 6 następnych miesięcy. Kiedy przypominam sobie ten okres, jest mi naprawdę źle. To był ciężki czas dla całej rodziny. Jest to jednak jeden z nieubłaganych etapów rozwoju i każdy musi przez niego przejść. Dlatego, gdy rozmawiam z Rodzicami i słyszę, że pierwszy dzień w przedszkolu napawa ich lękiem - rozumiem to. Musimy jednak pamiętać, że "sprzedajemy" swoje lęki dzieciom. Stąd kilka rad, które sprawdzają się w praktyce i zwykle ułatwiają ten okres.

Najważniejszym jest, aby dziecko które zostaje wysłane do przedszkola umiało samodzielnie jeść, komunikować swoje potrzeby i umiało funkcjonować w grupie (ta umiejętność może być nabyta poprzez zabawy np. na placu zabaw).

Pamiętajcie, że trzylatek to doskonały "słuchacz", więc należy mu opowiadać o miejscu w które zostanie zabrany - oczywiście afirmacyjnie podkreślając jego atuty: kolorowe, przyjazne, wesołe, miejsce w którym spotka inne dzieci. Warto bawić się z dzieckiem w przedszkole, pokazać mu jakie zasady w nim obowiązują.

No tak. Tyle teoria. wiadomo jednak, że najtrudniejsze jest rozstanie. Matce (czy ojcu - Kamil :)) serce pęka, gdy zostawia swój rozdarty, płaczący skarb w rękach nieznanych i obcych opiekunek. Jak to przetrwać?

Sposobów jest kilka.

Oczywiście najważniejsze to nie przeciągać rozstań w nieskończoność. Najlepiej buziak, przytulas i papa. WYCHODZIMY. Naprawdę, dziecko wkrótce się uspokoi. wiadomość, że mama czai się za rogiem, podsłuchuje bądź o zgrozo! płacze! wpędza dziecko w stan histerii i niezrozumiałej niesprawiedliwości. Miejmy więc litość nad własną pociechą. Jej stan w dużej mierze zależy od naszej kondycji.

Po drugie - dobrze jeśli dziecko do przedszkola odprowadza ten rodzic, który lepiej to zniesie. I uwierzcie mi. Nie zawsze w histerię wpada mama ;)

Warto powtarzać dziecku, że przyjedziemy po nie o określonej porze (i nie podawajcie godziny bo dla dziecka czas to abstrakt) raczej określajcie porę dnia np. po zajęciach gimnastycznych.

Jedną z metod, która często się sprawdza, jest zabranie przez dziecko do przedszkola, przynajmniej na początku, ulubionej zabawki.

I chyba najważniejsze. Zaufajmy kadrze w przedszkolu. Panie opiekunki naprawdę wiedzą co robią - mówmy im o swoich obserwacjach, prośmy o radę. No i na koniec została KONSEKWENCJA. W wychowaniu to słowo klucz. Jeżeli raz ustąpisz histeryzującemu maluchowi... zaczynasz proces adaptacji od początku. Bo przecież, może zdarzyć się tak, że na początku dziecko chętnie pobiegnie do sali, a kryzys przyjdzie dopiero za kilka dni. To normalne.

Życzę więc Wam siły, wytrwałości i pięknej słonecznej jesieni - aby móc spacerować i cieszyć się wspólnym czasem razem!

Jak zwykle możecie do mnie pisać. Odpowiem na pewno!

Praca z dziećmi nie jest łatwa i wymaga ciągłego doskonalenia się. To naturalne, że chcą pomóc w jakiekolwiek sprawie muszę mieć do tego podstawy. Oczywiście moje niemal 15-letnie doświadczenie w szkole to duży plus. Nie mniej na co dzień mam raczej do czynienia z nastolatkami, a nie dziećmi :)

Kolejny szczebelek w podnoszeniu kwalifikacji zdobyty :) Bardzo się cieszę :)

Brak ~ komentarze

Symultaniczne i sekwencyjne strategie uczenia się, czyli o zajęciach z 5-letnim Piotrusiem.

by Magda - 8/27/2019

Od takiej pozytywnej myśli dziś zacznę, bo i same pozytywne rzeczy dzieją się dookoła :)

Dziś o kolejnej działce moich zainteresowań. A właściwie mojej pracy. Od kilku tygodni spotykam się z 5-letnim Piotrusiem, który ma problemy ze skupieniem uwagi, jest dzieckiem bardzo energicznym i szybko nudzącym się. W kontekście rychłej nauki w szkole stanowi to duży problem. Dziecko nie ma orzeczenia, jednak jest niezwykle energiczne i co niepokojące, nie lubi się uczyć, a wręcz kategorycznie odmawia jakiegokolwiek zajęcia związanego z rysowaniem, czytaniem, czy w ogóle spędzaniem czasu w pozycji siedzącej. Dodatkowo przejawia zachowania agresywne. Przy współpracy z psychologiem prowadzimy więc terapię wspomagającą prawidłowy rozwój Piotrusia.

Początki nie były łatwe. Przynajmniej kilka spotkań polegało na wzajemnym poznaniu i wyczuciu na ile Piotruś może sobie u mnie pozwolić. Teraz jesteśmy już przy zajęciach stolikowych. Trwają one od 15-20 minut, co daje naprawdę zadowalający wynik. Podkreślę jeszcze, że bardzo ważne jest iż dziecko jest w terapii indywidualnej.

Swoją pracę z Piotrem zaczęłam od symultanicznych i sekwencyjnych strategii uczenia się, czyli gier i zadań, które rozwijają szereg funkcji poznawczych. Bogaty i trwały materiał może być wykorzystywany wielokrotnie na różne sposoby, pisałam o tym już na blogu w kontekście rehabilitacji Antka. Na tym samym materiale, można ćwiczyć umiejętności kategoryzacyjne, funkcje wzrokowe, pamięć i sekwencje. Ćwiczenia, które wykonuję z Piotrusiem przeznaczone są dla dzieci w wieku przedszkolnym i wczesnoszkolnym.

I tak w naszej terapii znalazły się:

- Ćwiczenia identyfikowania i układania sekwencji, czyli ja układam wzór np. dwuelementowy, a zadaniem dziecka jest powtórzenie go.
- Ćwiczenia identyfikowania (naśladowanie wzoru)
- Sekwencje układane z figur
- Sekwencje układane z wykorzystaniem pasków, koralikow - jest to ćwiczenie lewopółkulowe, sekwencje mogą być dwu-, trzy-, czteroelementowe

- Ćwiczenia kategoryzacji, czyli budujemy kategorię wg. następujących cech: koloru, wielkości, kształtu
- Budowanie kategorii według jednej cechy, wybieramy jedną cechę dominującą
- Budowanie kategorii pomijając jedną cechę czyli układamy wykluczając jedną z cech np. kolor

- Ćwiczenia analizy i syntezy wzrokowej
- Układanie wzoru

- Ćwiczenia pamięci

Jak już wielokrotnie pisałam: Ćwiczenia lewopółkulowe to grupa ćwiczeń, która koncentruje się przede wszystkim na stymulowaniu lewej półkuli mózgu i która analizuje, przetwarza linearnie, porządkuje sekwencyjnie, wykrywa relacje.

To wszystko ma ogromny wpływ na: mowę, czytanie, pisanie, funkcje intelektualne i pośrednio emocje.

Linearność łączy wszystkie te ćwiczenia. Polega na porządkowaniu elementów krok po kroku, od lewej strony do prawej.

Jaki jest efekt? Niemal natychmiastowy. Po pierwsze Piotruś umie już skupić się na wykonywanym zadaniu dłużej niż 5 minut jest to czas, który stopniowo będziemy wydłużać. Po drugie - bardzo pozytywnie reaguje na pochwały - wyraźnie widać, że jest to dla niego motywator do dalszego zajęcia. Po trzecie unikamy słowa nauka - koncentrujemy się na słowie zabawa co daje nam pozytywny odbiór i chęć przychodzenia na zajęcia. Po czwarte, chłopiec zaczyna lubić zajęcia manualne, które, ku zaskoczeniu mamy, wychodzą mu niezwykle dobrze. Staranność nie jest jeszcze naszą mocną stroną, lecz i nad tym popracujemy. Kolejny bardzo ważny aspekt, to stopniowe (powtarzam przy współpracy z psychologiem) wyciszanie silnych, nieadekwatnych do sytuacji emocji.

Zdajemy sobie sprawę, że to dopiero początek naszej drogi. Pięknie jest jednak widzieć, jak nasza praca przynosi pożądane efekty. Zwłaszcza, gdy wkłada się w nią całe serce :) O kolejnych postępach Piotrusia już wkrótce. Teraz jadę do 4-letniej Darii. Dziewczynka nie wyobraża sobie zabawy bez tableta czy telefonu... To problem, z którym mierzy się coraz większa liczba rodziców. Niestety, tylko niektórzy postanawiają działać od razu. No, ale o tym kiedy indziej...

Brak ~ komentarze

Nasza rehabilitacja domowa.

Szkolenia i warsztaty dla Rodziców.

Wsparcie w procesie akceptacji niepełnosprawności/dysfunkcji u dziecka

Adaptacja w przedszkolu.

Symultaniczne i sekwencyjne strategie uczenia się, czyli o zajęciach z 5-letnim Piotrusiem.

O mnie

Etykiety

Popularne posty

Archiwum