Ten ostatni czas to dobry czas na zamiany. Najlepszy. Zmiany w sposobie postrzegania świata, zmiany w sposobie postrzegania siebie... Jak każda z nas, matka, nie powiem matka niepełnosprawnego dziecka, bo w tym aspekcie i w tej chwili jest to mało istotne, czyli jak każda matka mam tysiące spraw na głowie. Dodam, że nie nadużywam słowa niepełnosprawność. Moi bliscy wręcz go nie lubią i unikają. Ja też. Nie dlatego, że wypieram problem (to już dawno za mną) bardziej dlatego, że mam wrażenie, że daje to swoistego rodzaju furtkę do użalania się nad sobą, a co gorsze, do użalania się nad dzieckiem. Wiem, że każdy ma inną psychikę, wiem że niektóre z Was pisząc do mnie mają nadzieję na słowa wsparcia bo czasem jest ciężko. Wiem. Ale wiem tez na pewno, że w "zwykłym" macierzyństwie lekko nie jest :)
 Kolejny raz w moim życiu okazało się, że mam szczęście i za sprawą dobrych dusz trafiłam do miejsca, które powoli wyswobadza mnie z dotychczasowych lęków i uzależnień. Miejsce o wdzięcznej nazwie Pracownia Psychologiczna Relacja, gdzie wczoraj spędziłam cudowny wieczór w gronie inspirujących kobiet. Świetne doświadczenie, niezwykłe wręcz. Oprócz dużej dawki energii wstąpiła we mnie absolutna chęć i siła do zmian. Zachęcam Was Dziewczyny do znalezienia sobie takiego miejsca na ziemi. Do poznania innych kobiet, które mają  potrzebę zmian :) Do poznania nowego świata, nowych ludzi, i ich mocy :) Miałam tyle energii, w sobie, że musiałam ją wybiegać. Nie lubiłam tego. Od dziś lubię :)


A teraz o relacji z Antkiem :)
Kolejny tydzień ćwiczeń za nami. I kolejna pochwała od Madzi za sumiennie wykonaną pracę. Antek mówi już coraz swobodniej. Oczywiście pracujemy nad końcówkami fleksyjnymi (które w dalszym ciągu wymagają naszych ćwiczeń), ale językowo jest w pełni komunikatywny. Na uwagę zasługuje fakt, że w mowie spontanicznej, kiedy brakuje mu odpowiednich słów, zaczyna tłumaczyć i opowiadać :) Madzia pochwaliła jego wypowiedzi nawet już 4 i 5 elementowe oraz budowanie ciągów przyczynowo-skutkowych. 

Tym razem nasze zajęcia rozpoczęliśmy od kategoryzacji. Na warsztat wzięliśmy warzywa i owoce. I chociaż wydaje się, że jest to dość proste w czasie ćwiczeń wynikło, że nie do końca. O ile Antek zna doskonale podstawowe warzywa i owoce o tyle z trudniejszymi, mniej oczywistymi przykładami ma problem. I tak seler wyglądał jak jabłko, a pietruszka to... marchewka tylko, że blada :) Nie mniej ćwiczyliśmy kategoryzację i uczyliśmy się niestandardowych nazw warzyw i owoców.

Kolejnym naszym ćwiczeniem było rozumienie pytań, czyli ćwiczenia myślenia abstrakcyjnego. Trudność polega na tym, że pytania chociaż standardowe czyli: kto myje? czym obiera? co ubiera? występują zaraz po sobie i zmuszają do myślenia. Zanim więc padnie odpowiedź Antek musi się porządnie zastanowić.

 No i przyimki. Tu ostatnio spędzamy najwięcej czasu. Tym razem ćwiczyliśmy na zupełnie nowych materiałach, które przywiozła ze sobą Madzia. W terapii Antka w tej chwili odnosimy się do konkretnego umiejscowienia przyimka (choć językowo jest to dla Antka absolutny abstrakt). Czyli np. jeżeli chodzi o przyimek na:

na stole

na ławce

na krześle

Było także szukanie odpowiedzi na pytanie: co nie pasuje, a co nie?

 Łączenie w pary (dla nas łatwizna :)

 I ulubiona nagroda :)


W tej burzy zmian była też pyszna góralska kolacja z Mężem i Przyjaciółmi  :) A co!



Ps. Trzymajcie kciuki. Przede mną duże wyzwanie, będę prowadziła dwa mega webinary. Ech... lekki stresik już jest. Całość przedsięwzięcia koordynuje moja Siostra Informatyczka, więc powinno się udać!;)

Najważniejsza w długiej terapii jest przede wszystkim pomysłowość. Doświadczyłam tego nie raz, kiedy wyciągając kolejne materiały usłyszałam   Ale mamo, to już było...

To naturalne, że dziecko szybko się nudzi powtarzaniem tych samych ćwiczeń. Bo ileż razy można patrzeć na ten sam obrazek i go omawiać. Przy codziennych zajęciach te same pomoce szybko się deaktualizują i stale potrzeba wymyślać coś nowego. Często chcąc korzystać z tych samych przedmiotów, rysunków czy gier, muszę nadawać im nowe życie. Tym razem też tak było. Antek uwielbia wręcz nasze buźki na których ćwiczymy choćby budowanie narracji i omawianie emocji. Tym razem wykorzystaliśmy je do ćwiczenia przyimków (które aktualnie ćwiczymy). Od razu dodam, że idzie nam to niezwykle ciężko. Antoś ma dużą trudność w rozumieniu nad, pod, obok czy wewnątrz. Ilekroć ćwiczymy na wybranych obrazkach jest w porządku, widać, że zapamiętał właściwe "rozwiązanie". Natomiast w realu jest już znacznie gorzej, nie rozumie komend typu: Podaj ściereczkę, leży pod stołem. Albo połóż poduszkę na łóżku. Ot właśnie real kontra teoria. Niemniej nie poddajemy się. Tym razem ćwiczyliśmy przyimki na naszych buźkach. Szło, jak mówię opornie, ale że Antek nasze buźki uwielbia, toteż obyło się bez znudzenia. 

Polecenie brzmiało mniej więcej tak;

Antoś ułóż buzię pana, który jest wesoły. Zacznij od oczu, nad nimi są włosy pod oczami czerwone usta. 

Polecenie długie i zakładam, że w pełni zrozumiane, oprócz przyimków, jak wspomniałam. Antek zna budowę anatomiczną ciała i wie, że oczy są nad ustami. Niemniej pokazując mu ten układ i powtarzając przyimki nad i pod staram się, aby zakodował ich znaczenie. 

Pozostając w temacie przyimkowym, tym razem przenieśliśmy to ćwiczenie na klocki. Niby oczywiste, a jednak nie tak do końca. Zadanie Antka polegało na ułożeniu z klocków wzoru, jaki zobaczył na kartce. Dodam, że ćwiczenia te są naprawdę trudne, przeznaczone dla dzieci od 6. roku życia. Kiedy nie wiedział do końca co zrobić, naprowadzałam go komentarzem słownym. 

Teraz poszukaj żółtego kwadratu i połóż go nad pomarańczowym klockiem. Znajdź zielony trójkąt i połóż go przy czerwonym trójkącie. Itd

Okazało się, że gdy pomoce nabierają nowego znaczenia przestają się nudzić, bawiliśmy się więc w ten sposób całe popołudnie. To nie tylko intensywna nauka, to przede wszystkim świetnie spędzony ze sobą czas :)

 I tu muszę coś wtrącić. Żeby nie było tak cukierkowo. Bo przecież jesteśmy normalną rodziną z normalnymi zachowaniami :) No, prawie, jak twierdzi moja Siostra... :)

Działając pod natchnieniem, zakupiłam do domu grę naszego dzieciństwa tak zwanego Chińczyka. W niedzielne przedpołudnie rozłożyłam ją na stole, stając niemal na głowie, aby pozostali domownicy tj. Piotr, Antol i Olesław raczyli ze mną zagrać chociaż jedną partyjkę. Po dwóch ruchach pionkiem, Antek zaczął bujać się znudzony na krześle, Olka bardziej interesowało dlaczego kot nie miauczał od jakiś 15 sekund, Piotr zaś obliczał prawdopodobieństwo wyrzucenia przez każdego z nas 6 oczek na kostce. Na nic zdały się moje achy i ochy. Na nic opowiadania, jak godzinami grałam z siostrami i bratem, na nic zapewnienia, że gra się rozkręci... w końcu po 15 minutach ciszy Antek zapytał: Mamo, musimy tak długo jeszcze? 

Moje wyobrażenie o cudownym niedzielnym dniu spędzonym bez tv legły w gruzach. Ech... Rzeczywistość...

 Język polski to bardzo trudny język. Należy on bowiem do języków fleksyjnych więc wymaga od uczącego się przyswojenia nie tylko nowych słów, ale przede wszystkim reguł ich łączenia i co gorsze nauki trudnej odmiany. Co tu się dziwić dzieciom z niedosłuchem, że mają z tym problem,  skoro nie dalej jak wczoraj, słyszałam wypowiedź jednego z przedstawicieli elity politycznej mówiącego, że: "chciał się przypodobać jego bratowi..."

 Tak jak poradziła nam Madzia, my skupiamy się teraz na odmianie wyrazów. Zgodnie z zasadami programowania języka obraliśmy następującą kolejność:

1. mianownik/dopełniacz

2. biernik

3. miejscownik

4. narzędnik

5. celownik

Do naszych ćwiczeń stosujemy zestaw 36 kart z obrazkami podzielonymi na 8 serii. Każda z nich została tak skonstruowana, by możliwe było ćwiczenie odmiany 8 rzeczowników, dobór obrazków umożliwia ćwiczenie rodzaju męskiego, żeńskiego i nijakiego. Występują również dwa rzeczowniki w liczbie mnogiej. Obrazki przedstawiają: 

 Całość zestawu oczywiście zaczerpnięta z Metody Krakowskiej w opracowaniu mgr Joanny Łozowickiej-Zimny z konsultacją merytoryczną prof. Jagody Cieszyńskiej.

Mając do czynienia z różnymi pomocami terapeutycznymi, stwierdzam, że karty te są doskonale opracowane, dodatkowo wspierają ćwiczenie rozwoju umiejętności odmiany rzeczowników, wspomagają rozwój mowy u dzieci, utrwalają poprawne formy fleksyjne, ćwiczą narracje i pomagają wdrożyć się w czytanie ze zrozumieniem. 

Jak ćwiczymy?

Wbrew pozorom ćwiczenia te są naprawdę niezwykle trudne. Oczywiście my, posiadający tak zwaną intuicję językową, nie potrzebujemy się nad tym dłużej zastanawiać. Jednak osoby z trudnościami językowymi ( np. zagrożone dysleksją) mają z tym ogromny problem. Jest to więc trudne ćwiczenie, wymagające od dziecka dość dużego skupienia.

O czytaniu ze zrozumieniem i ćwiczeniu w budowaniu narracji będzie w następnym wpisie, jak tylko zaczniemy je ćwiczyć :)

Tegorocznego sylwestra spędziliśmy w stolicy. Na zaproszenie mojej siostry Marty, zareagowaliśmy niezwykle entuzjastycznie. Po pierwsze nigdy nie spędzaliśmy sylwestra w Warszawie, po drugie była to doskonała okazja, żeby zobaczyć nowe mieszkanie Marty i Michała, po trzecie nie ma to, jak wejść w Nowy Rok w doborowym towarzystwie, a po czwarte to doskonały pretekst, aby odwiedzić kolejną Siostrę Kasię :) 

Skoro więc nie było się nad czym zastanawiać, spakowaliśmy się i już w sobotę, ku uciesze Młodych,  byliśmy na miejscu. Eksploracja metrem i tramwajami tak ogromnego miasta nocą, w towarzystwie dwójki dzieci nie wróżyła niczego dobrego. Ku naszemu zdziwieniu jednak, zarówno Antek (bolą mnie nogi, daleko jeszcze? czy może mnie ktoś wziąć na ręce?, jak i Olek (nudzi mi się, wszystko jest beznadziejne, dlaczego i ja tu jestem?) zachowywali się wybornie i z otwartymi buziami podziwiali dekoracje Starego Miasta. Przynajmniej raz ich zatkało :) Świąteczna Warszawa zachwyciła nie tylko ich. Klimat absolutnie wyjątkowy...

Po szalonej sylwestrowej nocy przyszedł czas podsumowań. Muszę się przyznać, że miałam z tym duży problem. Ten rok obfitował w bardzo dramatyczne wydarzenia, które odcisnęły piętno na całym moim życiu, można powiedzieć, że nauczyły mnie bardzo boleśnie, jak i z kim żyć... Jednocześnie nauczyłam się dokonywać wyborów. Nawet bardzo trudnych.
 Z pewnością był to przełomowy rok jeśli chodzi o moją pracę i bloga. Udało nam się wydać pierwszą personalizowaną książeczkę dla dzieci, w której zawarłam wszystkie podtawowowe metody rehabilitaccji, przynoszące największe sukcesy. Opatrzyliśmy ją rysunkami Olka i piękną grafiką mojej siostry Marty. Zakończyliśmy duży projekt z innymi ślimaczkami, który będziemy finalizować w tym roku. Były także i inne piękne momenty. Nasze cudowne wakacje, narodziny siostrzeńca Maciusia...  Były wyróżnienia Pozytywny Mielczanin czy Nauczyciel Roku. Był wspaniały czas spędzony z moją Klasą. Wreszcie, co dla mnie mega ważne, były spektakularne postępy w rozwoju mowy Antka. 

 Czy mam jakieś postanowienia?
Jestem osobą konsekwentną i ambitną, lubię wiedzieć co się wydarzy :) więc plany oczywiście są. I marzenia. Wszystko zapisane na kartce. Zacznę od dokończenia projektu z 2017 roku. Więc jest i adrenalina. Ponieważ nie jestem Małgosią Rozenek, mogę się przyznać, że ten rok zmienia mi KOD, czyli staję się pełnokrwistą 40 :) Zamierzam świętować ten fakt, z moimi Przyjaciółmi i Rodziną równe 12 miesięcy! Plany już zrobione :) 

A więc korzystając z okazji i Wam Kochani życzymy wspaniałego Nowego Roku. Oby wszystko, czego pragniecie się zrealizowało, a jak nie wszystko, to przynajmniej większa część:) Aby ten 2018 rok okazał się spokojnym, pięknym czasem, w którym nie zapomnicie o tym co najważniejsze - czyli o Najbliższych. I dziękujemy, że z nami jesteście. Dziękujemy za wsparcie, za czas, za cudowne komentarze i rady. I mamy prośbę. Bądźcie z nami w tym 2018 roku :)