Dostałam od Was dużo próśb o ćwiczenia dotyczące percepcji słuchowej. Wielokrotnie o tym pisałam, pokazywałam karty na jakich ćwiczymy słuch fonematyczny. Dziś pokażę ćwiczenie, do którego pomoce wykonaliśmy sami.

Ponieważ moje dziecko nie znosi monotonii, nie ustaję w działaniach, aby zapewnić mu nowe pomoce do ćwiczeń.  Nie oznacza to, że poprzednie odchodzą do lamusa. Ależ skąd. Nasze ćwiczenia wykonywane są kilkukrotnie w ciągu dnia, i mają zmienny charakter. Raz układamy buźki, za chwilę układamy klocki, aby na końcu rysować i np. nazywać czynności.

Do naszych zajęć będziemy potrzebowali kart z obrazkami oraz kolorowych ramek (dobrze, że mam Olka, który wszystko narysował :)). Zaczęliśmy od prostych jednokolorowych ramek (mamy ich około sześciu).

 W ten sposób ćwiczymy:

- percepcję słuchową

- kompetencje narracyjne

- rozwój mowy

- pamięć słuchową.

Ćwiczenie 1. 

Układamy z kart obrazek według z usłyszanego opisu. Zadaniem Antka jest znalezienie w grupie obrazków takiego samego, jak wzór, i włożenie go do odpowiedniej ramki np. w niebieskiej ramce jest motyl w zielonej ramce jest krasnoludek.

Ćwiczenie 2.

Tu skala trudności jest o wiele wyższa. Układamy  w określonych ramkach obrazki tak, aby dziecko ich nie widziało np. w zielonej ramce jest biedronka w niebieskiej truskawka. Zadaniem Antka jest zrozumienie polecenia: Włóż do zielonej ramki biedronkę, a do niebieskiej truskawkę. Polecenie jest trudne, wieloelementowe, stąd może wymagać powtórzeń. Kiedy dziecko wykona zadanie, wówczas odsłaniamy wzór i pytamy: Czy jest tak samo? Jeżeli wszystko się zgadza, przechodzimy do następnego ćwiczenia, jeśli nie, powtarzamy, aż do prawidłowego rezultatu.

Ćwiczenie 3.

To ćwiczenie jest ze wszystkich najtrudniejsze. Zadaniem dziecka jest usłyszenie polecenia i przeniesienie go na karty.

W zielonej ramce z kwadratami jest biedronka, w niebieskiej ramce z gwiazdkami jest kot. 

Ćwiczenie to, nie jest moim autorskim pomysłem, znalazłam je na grupie fb Kiermasz logopedyczny.

PS. Dziś, pijąc kawę, miałam okazję zobaczyć jeden z pierwszych jesiennych wschodów słońca. Grzyby rosną, aż słychać :).

Pomysł wykonania Buziaków Śmieszaków zaczerpnęłam z Internetu. Znalazłam go na stronie www.dzieciecerelacje.pl (polecam serdecznie, strona poświęcona dzieciom i ich emocjom, znajdziecie tam mnóstwo inspiracji na zabawy i gry pomocne w kształtowaniu umiejętności społecznych dzieci).

Układankę wykonaliśmy sami z Olkiem. Oczywiście była to dla nas superzabawa, bo przecież obydwoje uwielbiamy  robić tego typu rzeczy. Stworzyliśmy więc 6 obrazków, które następnie zostały równo pocięte na trzy części: osobno włosy, oczy i usta. Każda z twarzy wyraża inne emocje - od śmiechu, przez zakłopotanie, zmęczenie, aż do smutku. Można więc pobawić się w: Co pasuje?, czyli co pasuje do określonego wyrazu twarzy - jakie oczy do smutku, jakie usta do radości. Można tworzyć historyjki o emocjach, zadawać pytania, rozbudowywać wypowiedź. Jest to świetna zabawa, które nie tylko ćwiczy spostrzegawczość i często przysparza wielu okazji do śmiechu, ale przede wszystkim, jest doskonałym pretekstem do rozmowy o uczuciach i emocjach dziecka: Kiedy jesteś smutny? Kiedy się cieszysz? Dlaczego płaczesz?

Po złożeniu układanka wygląda mniej więcej tak:

Nasze ćwiczenie (najpierw Antoś sam układa buźkę, później rozmawiamy)

1. Kto to?

2. Co robi chłopiec?

3. Co to? (nazywamy części ciała - oczy, uszy, włosy, nos, buzia)

4. Dlaczego chłopiec się cieszy? (Antoś powiedział, że zjadł dużo lodów :))

5. Kiedy Antoś się cieszy?

6. Jaki kolor ma ubranie chłopca?

7. Czy wszystko do siebie pasuje?

Radość:

PS. Końcówka wakacji jest dla nas bardzo pracowita. Przygotowujemy się do drugiej części dużego artystycznego projektu (już w październiku finał), a także zabieramy się do pracy nad webinarami do których zostałam zaproszona jako prelegent - duże wyzwanie i mega adrenalina :). Do składu poszła także nasza (moja i Olka) pierwsza książka dla dzieci, z niecierpliwością czekamy na rezultat. Szczegóły już wkrótce!

Nuda... To słowo nie było mi absolutnie znane w dzieciństwie. A nawet gdyby, to nigdy nie przyszło mi do głowy, żeby prosić rodziców o organizację zabawy. Jednocześnie moje dzieciństwo było absolutnie cudowne. Zabawy do późnego wieczora pod blokiem, klub (szefem klubu był mój cioteczny brat, ja byłam zastępcą, a członkami pozostali chłopcy), gry w klasy, podchody (biegałam po mieście ze wszystkim dziećmi mając zaledwie 10 lat!), zwisy na trzepaku, szalona jazda na rowerze, skoki z 1 piętra na górę piasku... Gdy teraz o tym myślę przeszywa mnie dreszcz. Z jednej strony uważam, że było cudownie, z drugiej gdyby tak miały zachowywać się moje dzieci...

Wszyscy mieliśmy klucze na szyjach. Wszyscy absolutnie uwielbialiśmy swoje towarzystwo. Każdy rozumiał zasady współtworzenia grupy podwórkowej. Zawiązywały się przyjaźnie trwające do dziś. W rzeczywistości wirtualnej czytałam już milion razy o tym, jak moje pokolenie było szczęśliwe, a kogo wychowujemy teraz - abnegatów i nieudaczników, którzy sami nie umieją zorganizować sobie zabawy i czasu. Nie wiem, czy do końca tak jest. Być może wielkie miasta rządzą się swoimi prawami. Blokowiska, ogrodzenia, klatki. Brak dostępu do rówieśników na podwórkach, zajęcia dodatkowe do późnych godzin wieczornych, od najmłodszych lat wyścig szczurów. Najlepsza szkoła, najlepsze zajęcia dodatkowe, najlepsza drużyna sportowa. Po co?

I tu muszę stwierdzić, że na wsiach jest pod tym względem inaczej. Lepiej. Nie, nasze dzieci nie chodzą do prywatnych szkół, tylko państwowych. Są w klasie z różnymi dziećmi. Zdarzają się dzieci biedne, zdarzają się dzieci z alkoholowych domów. Naturalnym jest więc, że rozmawiamy na takie tematy. Dlaczego Zosia dziś była brudna w szkole? Dlaczego Franio nie ma piórnika i kredek? itd. Zetknięcie z takimi sytuacjami daje dziecku prawdziwy obraz rzeczywistości przed którym go nie uchronimy. Niestety. Stres w szkole? Doświadczyliśmy tego w tym roku. Na początku był bunt. Sprzeciw wobec takich, a nie innych metod. Walka. Ale w pewnym momencie usłyszałam cudowną radę - zostaw tę przestrzeń synowi. Pozwól mu samemu sobie z tym poradzić, wspieraj, ale nie wyręczaj. Porażka i stres to naturalne elementy życia. Pozwól mu ich doświadczyć. Odpuściłam z wielkim strachem. I co się okazało? Dziecko uczy się w takich sytuacjach określonych zachowań. Porażkę zawsze można potraktować, jako cenne doświadczenie. Łzy są naturalnym elementem naszego życia. Więc dajmy dzieciom możliwość wypłakania i wyzłoszczenia się. Dajmy im szansę nauczenia się czym jest sukces, a czym porażka. Dajmy im przestrzeń do życia.

Ja cały czas się tego uczę, pozwalając dzieciom na swobodne zabawy w błocie, lanie się wodą, gdy na dworze wcale nie ma upałów itd. Z drugiej strony sama myśl, że mogliby chcieć jeździć na rowerze bez nadzoru po całej wsi, czy co gorsza, znikać na całe dnie, przysparza mi palpitacji serca. Prawdę mówiąc nie wiem, czy kiedykolwiek będę na to gotowa. Nie mniej jednak, staram się im dawać tyle przestrzeni ile jej potrzebują. A wymagania naprawdę nie są duże, bo alternatywą na nudę jest oczywiście komputer i smartfon. Staram się z tym walczyć. Nakładam zakazy i ograniczenia. No ale co z tego? Skoro już żadna zabawa nie jest tak atrakcyjna? Zauważyłam, że chłopcy po tym, jak wyczerpią swój dzienny limit grania, są poddenerwowani, złośliwi, a jedynym ich zajęciem jest tarmoszenie się i szturchanie. Dopiero po upływie kilku godzin zaczynają wracać do realnego świata. Rozrzucają klocki, bawią się samochodami, rysują. My, jako rodzice, musimy nad tym panować, aby w przyszłości potrafili zbudować normalne zdrowe relacje z innymi ludźmi, aby mieli przyjaciół takich przez duże P. Tak jak my... :)

Ten weekend spędziliśmy z naszymi przyjaciółmi ze studiów. Nasze studenckie wspomnienia przy ognisku, wśród śmiechów rozbawionych dzieci, uzmysłowiły nam, że nasza relacja, to coś niezwykle ważnego. Byliśmy przy sobie w bardzo trudnych momentach, jesteśmy i teraz. Ten weekend to cudowny czas, który na pewno powtórzymy. Dla samej radości bycia razem. I tego właśnie chcemy  nauczyć nasze dzieci.

PS. Alicja, niezwykle uzdolniona nastolatka, obiecała od czasu do czasu wyręczyć Olka i narysować coś na mojego bloga. No cóż... pozostaje podziękować i trzymać kciuki za jej talent :).

Od kilku dni jesteśmy w Starachowicach u mojej Mamy. Przyjechałam tu z chłopcami na jakiś czas, bo musimy pozałatwiać kilka spraw. Razem z nami jest i nasza Kasia z Kubą, a 3 budrysów na wspólnej przestrzeni to nie lada wyzwanie. Nie mniej jednak staramy się im zagospodarować czas spacerami, wyjazdami i wspólnymi wyprawami na lody. My same zafundowałyśmy sobie sentymentalną podróż w czasie, zwłaszcza, że wczoraj były moje urodziny, no i 3. rocznica wszczepu implantu u Antosia. Wiem, że tych chwil będzie coraz mniej. Już teraz, kiedy nie ma Taty, jest zupełnie inaczej.

Spędzając czas u Babci nie zapominamy o ćwiczeniach. Tym razem ćwiczymy na klockach, które zakupiliśmy w Lidlu. Dowiedziałam się o nich na jednym z forów i od razu uruchomiłam ciocie, żeby zerknęły, czy nie ma ich w pobliskich sklepach. W rezultacie klocki kupiła moja Mama. Koszt to ok. 18 zł.

Klocki przeznaczone są dla dzieci od 5. do 8. roku życia, niemniej Antek dość biegle sobie z nimi radzi.

Drewniana układanka nosi nazwę Tangram. W zestawie znajdują się 32 płytki drewniane i 15 karteczek z zadaniami z nadrukiem po obu stronach. Zabawa naprawdę nie jest łatwa. Zadaniem dziecka jest ułożenie klocków według obrazka. Jest to doskonałe ćwiczenie na doskonalenie percepcji wzrokowej. A że zdolność postrzegania wzrokowego bierze udział prawie we wszystkich działaniach człowieka, dlatego też niezwykle istotne jest jej stymulowanie.Właściwy rozwój percepcji wzrokowej ma przecież zasadnicze znaczenie w nauce czytania, pisania i rozwiązywania zadań arytmetycznych. Ćwiczenie to wydaje się być dość wyczerpujące, bowiem Antek chce się bawić klockami ok. 20 minut. Czyli jest to jego maksymalny czas skupienia.

Ostatnio okres wakacji jest dla nas bardzo intensywny. Przede wszystkim zaczynamy planować już następny rok szkolny, rozpisujemy grafik zajęć dodatkowych - w tym roku dojdą nam wyjazdy z Antkiem na rehabilitację do Rzeszowa do Centrum Metody Krakowskiej. I będzie to nie lada wyzwanie... Oprócz zajęć rehabilitacyjnych będą także zajęcia edukacyjno-rekreacyjne, ale o tym później :). Staramy się, aby grafiki chłopców w miarę się pokrywały, co da nam możliwość wygospodarowania przynajmniej dwóch wieczorów w tygodniu spędzonych w domu. Jest to duże wyzwanie logistyczne, ale - tak jak w zeszłym roku - mam nadzieję, że się uda.

Tymczasem, zupełnie przez przypadek, mimochodem wpadliśmy z Olkiem na super pomysł. Przy okazji okazało się, że będzie to pretekst do super ćwiczeń z Antkiem, co w naszym przypadku już zupełnie nie dziwi, bowiem wszystko co robimy, staramy się zmienić w rehabilitację :).

Będąc kiedyś w jednej z księgarni, wpadła nam w ręce książeczka dla dzieci pt. Świat kolorów. Założenie bardzo proste - każda strona to różne przedmioty w tym samym kolorze z opisem. Pierwsza nasza myśl była taka, aby zakupić tę książkę dla naszego trzeciego syna Kuby (synek mojej siostry Kasi). Ale Olo wpadł na pomysł, że przecież sami możemy ją wykonać, przy okazji on będzie miał okazję trochę porysować (uwielbia to!), a ja będę mogła poćwiczyć z Antkiem. Pomysł doskonały, więc jak zaplanowaliśmy, tak zrobiliśmy.

Zaczęliśmy od koloru czerwonego. I co zupełnie nie w stylu Olka, rysunki wykonane zostały flamastrami. Wybór celowy, bowiem zależało nam na wyrazistości.

Jak ćwiczyliśmy z Antkiem? Opowiadamy obrazek:

Opowiadanie Antka (przytaczam w oryginale, bez zniekształceń artykulacyjnych):
To biedronka. Ona idzie i ma wózek. Ma też truskawkę. Ona jest czerwona. Czerwone jest fajne, zielone nie jest fajne. Biedronka jest ładna i się śmieje. Nie jest smutna. Tu są koła. Wózek jedzie. Auto też jedzie. Antoś lubi auta i lubi jeździć daleko. Antoś też się śmieje.

 To jest cukierek. Jest zielony i czerwony. Antoś nie lubi cukierka. Antoś lubi czekoladki :).

 To jest dziewczynka. Ta dziewczynka ma Babcię. Babcia jest chora. I tu jest wilk. Wilk jest zły, chce złapać dziewczynkę i złapać babcię. Ale przyjdzie pan i zastrzeli wilka. Antoś też ma babcię Wandzię. Antoś kocha Babcię :).

 To jest grzyb. Ten grzyb jest niedobry. Taki grzyb jest u Antosia w lesie. Antoś nie lubi tego grzyba. (wprowadzamy rzeczownik muchomor).

 To jest kwiatuszek. Antoś lubi kwiatuszki. Mama też lubi kwiatuszki. Antoś daje Mamie kwiatuszka. Kwiatuszek pachnie.

 To jest Arbuz. Antoś nie lubi arbuza.

To jest długi pomidor. On ma oczy i buzię. Pomidor nie ma oczu i buzi. To jest dziwny pomidor. (powtarzamy rzeczownik papryka - już wprowadzony).

- Mamo! Daj mi naleśnika! - woła Antoś.

Więc, smaruję dżemem i daję...

- Uuuu - mówi Antoś - gorący, jak cholera...

PS. Wszystkie rysunki wykonał Olek, lat 9.

Pisałam ostatnio o tym, że zaraz po wakacjach zabieramy się do pracy i rozpoczynamy duży projekt artystyczny. W naszym pomyśle, zgodziła się wziąć udział świetna i (mamy szczęście) zaprzyjaźniona z nami pani fotograf Magdalena Korzeń. Kto zna, ten wie, że zdjęcia w jej wykonaniu to prawdziwe działa sztuki. Nasi modele, czyli 5-miesięczny Jaś, 4-letni Antek i 8-letnia Maja spisali się na medal. Pomimo ogromnego upału pozowali jak prawdziwi profesjonaliści. O oprawę artystyczną zadbała moja osobista przyjaciółka Kasia Kluz, zaś pomoc techniczną zapewniały cierpliwe mamy Karolina i Ania. Pierwsza część projektu za nami. We wrześniu część druga, wtedy też nastąpi prawdziwa premiera naszego pomysłu. Jedno jest pewne. Kiedy tyle osób pracuje nad wspólnym dziełem - po prostu musi się udać!

Antek to żywe srebro. Jest zupełnie inny niż Olek, przebojowy, odważny i bezkompromisowy. O ile z Olkiem da się negocjować, dopuszcza do siebie inne rozwiązania, o tyle Antek za wszelką cenę chce postawić na swoim. Oczywiście w wielu sytuacjach jest to problematyczne. Robiące rodzicom awanturę dziecko (np. w centrum handlowym, że o kościele nie wspomnę) zwykle wzbudza zainteresowanie przechodniów, czy po prostu gapiów. Ja, gdy widzę tego typu sytuacje, zwykle współczuję rodzicom. Mój podziw wzbudzają ci, którzy z założenia "olewają" małego awanturnika i dają mu czas na dojście do siebie. Ja też staram się tak robić, i muszę przyznać, że zawsze przynosi to dobry skutek. O wiele lepszy niż moje darcie, a co gorsze, robienie publicznej awantury lub strasznie czymkolwiek. 

Antek od około 3. roku życia wszedł w okres wszczynania awantur. Było to dla nas zupełnie nowe zjawisko, bowiem Olkowi nigdy nawet do głowy nie przyszło, aby rzucać się na ziemię i cokolwiek wymuszać. Musimy jednak brać pod uwagę, że u dzieci z niedosłuchem, w trakcie rehabilitacji, dochodzi jeszcze jeden dodatkowy i silny stresogen - brak zrozumienia mowy. Więc ilekroć staraliśmy się cokolwiek wytłumaczyć, musieliśmy porozumiewać się prostymi słowami i używać prostych komunikatów. Słowo NIE Antek jednak rozumiał doskonale.

Antoś ma implant od blisko 3 lat (rocznica wszczepu 21. sierpnia). I w tej chwili jego rozumienie mowy jest na dobrym poziomie. Od razu widać to po jego emocjach, zachowaniach i relacjach. Stał się dużo pogodniejszym i wesołym dzieckiem. Dotarliśmy także do etapu słuchania siebie nawzajem i używania argumentów. Awantury publiczne raczej już nam się nie zdarzają, a gdy Antek za wszelką cenę chce postawić na swoim, od razu przywołujemy go do porządku po prostu ignorując złe zachowanie. Dojście do tego momentu kosztowało nas naprawdę dużo pracy nad sobą, wyciszenie, okiełznanie złych emocji i narastających nerwów. Ale żeby była jasność - doskonale rozumiem Matki drące się w sytuacjach tzw. beznadziejnych :).

Antek jest bardzo żywiołowy, uwielbia wszelką aktywność fizyczną, dlatego staramy się wychodzić naprzeciw jego zapotrzebowaniom - chodzimy na basen, jeździmy na rowerach itd. Co jednak zdumiewa mnie najbardziej to... pociąg do działań ekstremalnych. Po zachowawczym i spokojnym Olku, z Antkiem uprawiamy jazdę bez trzymanki. Oto moje 4-letnie dziecko, nie chce kąpać się w basenie tylko szaleć na rozkładanej wodnej ślizgawce... Na plaży, swoje pierwsze kroki Olek skierował na malutką skocznię, aby skakać do wody. Oczywiście, gdy Antek to zobaczył, nie przepuścił okazji. Skakali więc obaj w towarzystwie Piotra i wujka Michała.

We wszystkich tych wspomnianych atrakcjach Antek bierze udział używając systemu Aqua Plus. Jesteśmy jednak cały czas przy nim, aby pilnować i kontrolować, czy wszystko jest w porządku. Oczywistym jest także, że działamy zachowawczo i przezornie. Nie chcemy go jednak ograniczać. Niedosłuch to przecież nie ograniczenie tylko  nowe możliwości.

Pewnie zauważyliście, że wiele razy pisałam już o sekwencjach, czyli o naśladowaniu wzoru, czy uzupełnianiu go o brakujący element. Ponieważ w naszej rehabilitacji sekwencje są niezwykle ważne toteż wykorzystuję je bardzo często. Problem w tym, że robiąc cały czas to samo, muszę wymyślić sposoby, aby zaciekawić mojego 4-latka. 
Dziś podzielę się z Wami nie swoim pomysłem, a znalezionym na facebooku, na grupie Wspieranie Rozwoju Malucha (serdecznie polecam tę stronę!). Zapraszam!

Po co ćwiczyć sekwencje?
Ćwiczenie sekwencji jest w terapii logopedycznej niezwykle ważne przede wszystkim dlatego, że stymuluje lewą półkule mózgową. Ćwiczenia te staramy się co jakiś czas zmieniać. Służy to temu, aby dziecko zbyt szybko nie znudziło się zajęciami i wciąż było nimi zainteresowane, i (przede wszystkim) chcemy mieć pewność, że opanowało daną umiejętność, rozumie ją i bezbłędnie potrafi powtórzyć. Co to jest sekwencja? To ciąg znaków, elementów, ruchów, dźwięków, które stanowią jakiś schemat. Tym schematem rządzą określone zasady i reguły.

Ćwiczenia te także mają określoną skalę trudności. Czasem, gdy coś nie wychodzi, warto powtarzać na tyle często, aby w końcu uzyskać zamierzony efekt. Antek bardzo lubi ćwiczenia sekwencyjne, które mam wrażenie stanowią przerywnik w naszych ćwiczeniach ogólnych. Świetnie się bawi i radzi sobie z nimi niezwykle dobrze. Pamiętajmy także o wartości dodanej tych ćwiczeń, czyli wypracowywaniu poprawnych nawyków, które nie dają się rozwinąć, np. dysleksji. 

A teraz do praktyki :).
Dziś o prostej układance sekwencyjnej zrobionej z kartek papieru i kolorowych nakrętek. Przy okazji dodam, że samo wykonanie przysporzyło nam wiele radości i śmiechu. 

Życzymy miłej zabawy, a my szukamy dla Was (i dla siebie) kolejnych inspiracji!

Po krótkim odpoczynku wracamy do pracy. Przez cały tydzień naszego urlopu starałam się nie wprowadzać żadnych ćwiczeń tak, aby Antek też odczuł, że ma wakacje :). Było to bardzo trudne, przede wszystkim dlatego, że natychmiast, gdy robię przerwę, mam poczucie, że coś zaniedbuję lub tracę czas. Wiem, to nie jest normalne... Raz, będąc na plaży, złapałam się na tym, że zaczynam ćwiczyć, gdy zamiast beztrosko się bawić, zbieraliśmy z Antkiem kamienie w określonych kształtach tj. prostokąt, trójkąt czy kwadrat. W końcu Antek powiedział: Mamo pływamy, nie uczymy się :).

Teraz, gdy już jesteśmy w domu, możemy śmiało przystąpić do pracy. Obiecałam sobie jednak, że zajęcia będziemy prowadzić co drugi dzień, choć nie wiem jak to zniosę. No, ale zobaczymy.

Dziś będzie o terapii ręki. Antek chodząc do przedszkola, na zajęciach w grupie wykonuje bardzo dużo ćwiczeń manualnych. Ja także w domu staram się ćwiczyć z nim jak najwięcej. Dlaczego? Otóż terapia ręki to przede wszystkim praca nad wzmacnianiem napięcia mięśniowego. Prawidłowe napięcie mięśniowe ma wpływ na kształtowanie się prawidłowych wzorców ruchowych, co z kolei umożliwia dalszy postęp w procesie stabilizacji ciała i doskonalenia prawidłowej postawy. No i przede wszystkim wpływa na prawidłową postawę w trakcie pracy stolikowej. Nam, prowadząc tego typu zajęcia, najbardziej zależy na wyeliminowaniu tzw. współruchów (u Antka w minimalnej formie, u Olka dość nasilone) czyli dodatkowych ruchów towarzyszących pisaniu, czy malowaniu (zwykle ruchy języka i warg) lub zaciskaniu lewej ręki, gdy prawa pisze. Ćwiczymy także (a właściwie już opanowaliśmy) prawidłowy chwyt pisarski. 

Dlaczego to jest ważne?

Mało z nas zdaje sobie sprawę, jak istotnym jest w prawidłowym opanowaniu umiejętności szkolnych tj. w pisaniu, wycinaniu, układaniu czy malowaniu  wyćwiczona sprawność ręki.

Niektóre dzieci, widziałam to wiele razy w przedszkolu, mają problemy z samodzielnym ubieraniem i rozbieraniem się (zapinanie guzików, ale i założenie np. kurtki), trudności samoobsługowe (np. posługiwanie się sztućcami), przez nas pieszczotliwie nazywane gapami, mają trudności ruchowe - potykają się, nie potrafią skakać, mają trudności z rzucaniem i łapaniem piłki, mają zakłócenia koordynacji wzrokowo-ruchowej, pojawiają się silne współruchy, unikają i nie lubią czynności manualnych (to nie jest cecha charakteru!), czy wreszcie nie mają prawidłowego ruchu pisarskiego. Czy wiecie, że wszystko to świadczy o obniżonym napięciu mięśniowym? Więc jeśli dziecko wysuwa język malując kredkami, to nie mówmy, że jego tata robił tak samo i mu przejdzie, tylko zwróćmy uwagę na inne czynności manualne. Wszystko jest do wyćwiczenia i nadrobienia, tak aby później nie przerodziło się w duży problem.

My ćwiczymy tak:

Ćwiczenie 1.

Ćwiczymy prawidłowy chwyt, przy okazji przenoszenia pomponików (ćwiczymy na różnych wielkościach) z jednej miseczki do drugiej.

Ćwiczenie 2.

Zabawka edukacyjna - Paluszek. Zabawka ukierunkowana jest na kształcenie i rozwój zdolności manualnych (w czasie zabawy pracują palce obu rąk) oraz rozwój zmysłów, stymulacji i koordynacji obu półkul mózgowych, koordynacji wzrokowo-ruchowej, odbioru sensorycznego i kreatywności. Do zabawki dołączone są plansze których wzory należy przenieść za pomocą paluszków na układ kulek w pudełku. Polecam wszystkim zabawa świetna dla dużych i małych :).

Ćwiczenie 3.

Podnoszenie płaskich elementów z płaskiej powierzchni.

Ćwiczenie 4.

Rysujemy według wzoru: po lewej stronie kartki ja, po prawej Antoś. Jego zadaniem jest wierne odzwierciedlenie wzoru.

Ćwiczenie 5.

 Malujemy swobodnie - tu dziecko ma okazję wykazać się swoją kreatywnością.

Ćwiczenie 6.
Układamy klocki według określonych wzorów. Tu dodałabym także budowanie z klocków Lego. Bardzo kreatywna i rozwijająca zabawa trenująca przede wszystkim logiczne myślenie, ale i wspierająca terapię ręki.

To było aż siedem cudownych dni urlopu, które minęły tak szybko... Za szybko... 

W tym roku postanowiliśmy spędzić urlop za granicą. Przede wszystkim dlatego, że ilekroć wyjeżdżaliśmy na wakacje nad Bałtyk, wiało i lało (przeżyliśmy nawet swój pierwszy sztorm :)). Kto ma dzieci ten wie, że więcej to przysparza stresu niż relaksu, że o dobrej zabawie nie wspomnę. Nie mniej jednak, wyprawa za granicę wiąże się z pewnym ryzykiem. Przynajmniej tak myślałam. Szczególnie u nas, bo procesor, bo duża wilgotność, bo wreszcie bariera komunikacyjna. Ot, takie histeryczne myślenie matki, która od dawien dawna nigdzie nie była. Więc zanim podjęliśmy tę decyzję przeczytałam wszystkie opinie i fora dla osób korzystających z implantów i aparatów słuchowych, zadałam milion pytań po których usłyszałam, że tak naprawdę nie ma się czego bać i głowa do góry. Zabrałam więc najpotrzebniejsze rzeczy czyli: ładowarkę do akumulatorków, osuszacz, zestaw Aqua Plus + i ahoj przygodo!

Miejsce, które wybraliśmy nie było przypadkowe. Po pierwsze od dawna chcieliśmy zobaczyć Chorwację, którą znaliśmy jedynie z opowiadań. Po drugie chcieliśmy bardzo zabrać ze sobą Mamę (dostała od nas te wakacje w prezencie na Dzień Mamy), bo ten rok był dla Niej i dla nas naprawdę koszmarny, a Chorwacja była jednym z jej niespełnionych marzeń. Jak wymyśliliśmy, tak zrobiliśmy. Na urlop pojechała także z nami ukochana Ciocia mych dwóch dorodnych synów - moja siostra Marta ze swoim narzeczonym Michałem. Całą siódemką udało nam się zapakować do jednego auta - przeżycie ekstremalne zważywszy na fakt, że bagaże naprawdę były pokaźne. Jechaliśmy dwa dni z noclegiem na Węgrzech. Mój P. postanowił pokazać mi przy okazji połowę Europy (skoro bez przerwy jęczałam, że nigdzie nie byłam i nic nie widziałam :)). Po drodze zwiedziliśmy więc Bratysławę (naprawdę piękna!), Zagrzeb, a także malutkie urokliwe miasteczka Austrii. Największe wrażenie zrobił oczywiście Budapeszt, który mieliśmy okazję podziwiać nocą.

Nocowaliśmy w starym klasztorze na Węgrzech w Zalaegerszeg. Doświadczenie... jakich nie miałam do tej pory :). No dreszczyk emocji. Okolica oczywiście piękna z bardzo oryginalnymi zielnikami i ulami. Full eko :).

Miejsce docelowe - Mastrinka obok Trogiru. Prawdziwy raj na ziemi. Kiedy przyjechaliśmy oczom naszym ukazał się lazur wody, palmy i piękne zabytki. Już wtedy wiedziałam, że wybór był doskonały. Antek bardzo dobrze zniósł zmianę klimatu. Absolutnie, gdy tylko zobaczył wodę, natychmiast postanowił się wykąpać. Efekt tego był taki, że gdy wyjeżdżaliśmy sam pływał :).

Największym zaskoczeniem był jednak absolutny brak bariery językowej. Oczywiście mówiliśmy w większości po angielsku, ale np. na trogirskim rynku, czy w restauracjach swobodnie po polsku. Najlepiej z nas czuł się w Chorwacji Antoś :). Na pytanie właścicielki: How are you? Odpowiedział: Dziękuję, ok. :). Musze zapytać Madzi, czy wprowadzała już elementy języka angielskiego...

A oto kilka cudownych zdjęć Chorwacji. Odwiedziliśmy piękny Split, Trogir i wodospady Krka. 

Było naprawdę cudownie. Już snujemy plany na następne wakacje. Gdzieś w oddali słychać słowo Grecja :). No cóż, zobaczymy!